Cudność….

Cudność Twojego ciała autentycznie mnie przeraża

I na wielkie kompleksy przy okazji naraża

Albowiem jestem tylko brzydkim facetem

Na dodatek starym. Na dodatek poetą.

Nie wyobrażam sobie niczego, co mógłbym uczynić

By choć na chwilę do takiej się zbliżyć, bogini.

Czy istnieje dla takiego faceta jakaś możliwość

By zaspokoić jego męskie pragnienia? I czy tkliwość

Takich wynurzeń ma sens jakiś? Czy tylko zrozumienie

Że wszystko i tak przemija, jak każde westchnienie.

Zatem cieszę się chwilą, która jest mi dana

Bym się spalał w obłokach tego pożądania

Jakie we mnie rozbudza Twoje piękne ciało

Które, jako i moje, z  gwiezdnego pyłu się zebrało

W formę i strukturę, cudowną formację

Atomów, tworzących ulotną kreację

Uchwyconych w soczewce Pana fotografa

Dzięki któremu mogę, tutaj, robić za furiata!

I w ten sposób tak się sam w tym pogubiłem

Że już nie wiem komu laurkę wystawiłem?

Czy temu, co zjawisko to piękne utrwalił?

Czy tej, której piękno, też kiedyś… się wypali….?

Ale może być i tak, że to się nigdy nie stanie…

Wybacz…  Nadal tkwię w swych myśli – bałaganie…